Bahar umuttur, tabii ki…

Ahmet Haşim Romanlar hakkında şu tespitte bulunmuştu: “Çingene, insanın tabiata en yakın kalan güzel bir cinsidir. Zannedilir ki, bu tunç yüzlü ve fağfur dişli kır sakinleri, insan şekline girmiş birtakım neşeli ağaçlardır. Çingene, bizzat bahardır.
Çocukluğumda gördüğüm baharlardan bugün hatırımda kalan hayal, yeşil, kırmızı, sarı şalvarlar giymiş, şarkı söyleyen ve el çırpan bir alay genç kız içinde, tahta zurnasını çalıp, bu musikinin vahşi kahkahaları andıran yeknesak akisleriyle yeşil vadileri uzun, uzun inleten genç bir Çingene’dir.”

***

Mayıs ayı, çoğumuza Anneler Gününü çağrıştırır.
Dünyanın belki de en renkli toplumunu konu aldık, bu ay: Çingeneler veya anılmayı yeğledikleri gibi, Romanlar. Çok az bilinse de özellikle göçebe Çingenelerin aile yapısı anaerkildir. Bu yüzdendir, Roman kadınının kendine özgü havası. Doğasının umut dolu güveni içinde, saçlarının arasında - kulağında bir çiçek, elinde ziller, kalbinde aşk ile...
Romanlar Avrupa’da ortaya çıkmalarından kısa bir süre sonra, aynen Yahudiler gibi, kendilerini Nazi Almanya’sının ölüm kamplarında buluvermişlerdi - neyle suçlandıklarını hiç anlamadılarsa da…
Bir kısmı gelişen sanayileşme sonucunda konuk oldukları halkların kültürüne teslim olup asimilasyona uğradıysa da onlar gezgin ruhlar! Hep umut ile beslenen, geçmişin acılarına takılmadan yaşayan.
Çeşit-çeşit mutsuzluğun orta yerinde yaşarken Çingene olmak nasıl da yaman bir direniş!
Kahkahalar içinde sazlı-sözlü, darbukalı.